Aby iść razem, a nie osobno

qniara

Witajcie

To mój pierwszy post na forum. Zarejestrowałam się, ponieważ kocham psy i mam zamiar kupić własnego (być może już całkiem niedługo).
Jak na razie chciałabym podzielić się z Wami problemem jaki mam z czteroletnią suczką (mieszanka huskyego ze schroniska), której właścicielami są moi sąsiedzi. Z tym pieskiem jestem bardzo zżyta, znamy się od czasu gdy ta puchata kuleczka w postaci szczeniaka przyjechała na działkę sąsiadów. [Jest mi bardzo miło gdy wysiadam z auta, a zza bramy sąsiadów słyszę piszczenie tej suni (już cieszy się na wspólny spacer). ]
Wtedy jednak byłam młodsza wiekiem i rozumem ( Very Happy

), więc nasze kontakty ograniczały się jedynie do głaskania.
Od około roku wraz z córką sąsiadów (13letnią) i suczką wychodzimy na spacery do pobliskiego lasu średnio kilka razy w tygodniu (prócz zimy).
Oprócz ścigania się, letnich kąpiei w jeziorku, skakania przez powalone drzewa również troszeczkę ćwiczymy. A nie jest to łatwe, gdyż nie mam żadnych doświadczeń w pracy z psami, prócz tych wyczytanych informacji z książek. Osobiście kieruję się intuicją i wyczuciem, staram się dobierać metodę do tego pieska. Poza tym pies jest dosyć "surowy" - nigdy nie był konsekwentnie wychowywany, poza tym w jego żyłach płynie "niezależna" krew huskyego, dlatego nauczenie go czegoś wymaga czasu i cierpliwości.
Suczka zachowuje się jak wieczny szczeniak, cały czas radośnie biega, bawi się, domaga pieszczot, a gdy wychodzimy na spacer to szaleje ze szczęścia.

Na początku spaceru suczka biega luzem (z kagańcem), ponieważ w lesie zazwyczaj wieje pustkami, poza tym ona jest spokojna i nieagresywna. Zawsze jednak mamy smycz w pogotowiu.
Piesek ten ma mnóstwo energii, którą musi rozładować, dlatego potem ścigamy się razem.
Gdy już się nieco uspokoi dajemy sobie kilka minut przerwy, kiedy to suczka węszy i tropi, idzie własnym tępem.
Dopiero po tym rozpoczynamy "trening", który zawsze wygląda nieco inaczej, zawsze jednak rozpoczyna się od luźnego chodzenia na długiej smyczy. Kiedyś miałyśmy problem nawet z tym, gdyż pies bardzo ciągnął do przodu, ale teraz na luźnej smyczy zazwyczaj nie ma problemu. Gdy sunia przyspiesza i smycz jest napięta - zatrzymuję się i czekam, aż odpuści. Na dzień dzisiejszy wychodzi to już całkiem płynnie.
Potem biegamy wspólnie tak, by psiak dostosowywał się do mojego tempa (mówię - "kłus!" i zaczynam truchtać, potem "galop!" i biegnę szybciej, potem znów "kłus", trochę stępa i jeśli wszystko wychodzi dobrze robimy przejścia ze stępa do galopu, ze stój do kłusa itp.). Ćwiczymy również zatrzymania - mówię "stój!" i klaszczę. Ostatnio zaczęłam z psiakiem ćwiczyć jeszcze zwroty np. idziemy do przodu, ja się zatrzymuję (mówię "stój" i klaszczę) daję krok w tył i daję leciuteńki sygnał smyczą, by podążyła za mną. Wychodzi coraz lepiej Smile

Schody zaczynają się wtedy, gdy chcę przy suczka szła przy nodze. Głosem próbuję ją zwolnić (spooooookoooojnie, powooooli...), ograniczam ją leciuteńko smyczą i sama zwalniam, ale to nie przynosi pożądanego skutku. W najlepszym wypadku pies idzie energicznym stępem, smycz jest naprężona. Jeśli skrócę smycz pies przez chwilę idzie dobrze, ale potem znów chce przyspieszać.

I co tu robić?
Dodam, że suczka ma obrożę, nie szelki. Nie jest to mój pies więc nie mogę po prostu kupić szelek (które chyba choć trochę rozwiązałyby problem?).

rumcajs

Nie gniewaj się,ale nie jesteś właścicielem tego psa i raczej to nie jest twój problem. Widocznie jego właścicielom to nie przeszkadza , może chodzą w podobny sposób? Oczywiście zawsze im możesz zasugerować,ze takie szelki mogą si przydać

martaigo

Dokładnie nadgorliwość najgorsza

justi.kaczmarek1

szelki do dobre rozwiązanie na tzw " szybkich psów", ja w ogóle na swojego psiaka zakładam tylko szelki, obroża mu nie podpasowała